Τώρα τελευταία ολοένα και περισσότεροι με ρωτούν αν αξίζει τον κόπο αυτό που κάνω. Αν αξίζει η τόση δυσφήμιση και η τόση συκοφαντία. Με ρωτούν τι θα έκανα αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω πίσω ξανά το χρόνο. Μου λένε: «Μήπως ήρθε η ώρα για κάτι καινούριο, κάτι ποιο παραγωγικό; Γιατί δεν κοιτάζεις τον εαυτό σου, την οικογένεια και το Δημήτρη;». Και όλοι όσοι μου το λένε είναι φίλοι μου και το λένε άδολα, διότι δεν έχουν να κερδίσουν κάτι από τυχόν δική μου υποστολή σημαίας ή αλλαγή πορείας.
Η απάντηση είναι μια και μοναδική. Αν θα γυρνούσα πίσω το ρολόι, στο 1994, τότε που έβαζα την υπογραφή μου να γίνω μέλος στο συνδικάτο οικοδόμων Πάτρας, τότε δηλαδή που μου πρωτοέμπαινε το μικρόβιο του συνδικαλισμού, πάλι το ίδιο θα έπραττα. Για μένα ο συνδικαλισμός, η εθελοντική δράση, ο αξιακός χάρτης που υπηρετώ, είναι στάση ζωής και «μονόδρομος». Αδιέξοδο σαφώς και δεν υπάρχει. Όταν είσαι 44 και ήδη μετράς 25 χρόνια εμπειρίας στην κινηματική δράση, δεν καταλαβαίνεις από εμπόδια. Αν ήθελα να κοιτάξω το Δημήτρη θα αποδεχόμουν κάποια από τις πολλές εργοδοτικές προτάσεις οικονομικού περιεχομένου. Και πιστέψτε με είναι πολλές. Όσο για την οικογένεια, μια χαρά είμαστε. Υγεία υπάρχει, αγάπη υπάρχει, δουλειά υπάρχει. Αν καταφέρουμε να πάρουμε κάποια στιγμή και τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ που μας χρωστά ο (πραγματικός) εργοδότης από δεδουλευμένα, θα είμαστε «τρίκαλα», όχι απλά καλά.
Τα υπόλοιπα, οι κόντρες, η λάσπη και η συκοφαντία, δεν μπορούν να με αγγίξουν. Το διασκεδάζω θα έλεγα σε κάποιο βαθμό. Όταν τα όρια της κριτικής ξεπερνιούνται υπάρχει και η δικαιοσύνη στις ευνομούμενες χώρες. Όσες φορές ξεπεράστηκαν αυτά, μια μήνυση, μια αγωγή (κάποιοι δεν το γνωρίζουν ακόμα και συνεχίζουν να αυτοενοχοποιούνται) κι ας κρίνουν οι δικαστές τα θέματα.
Στο συνδικαλιστικό πεδίο, τις απαντήσεις τις δίνουν οι κάλπες. Πρώτος σε ψήφους πριν από 8 μήνες στο επιχειρησιακό σωματείο του Καζίνο Ρίο εν μέσω συκοφαντιών και τόνων λάσπης με το αυτό περιεχόμενο. Πρώτος σε ψήφους στο Σύλλογο Ιδιωτικών Υπαλλήλων το 2017, πρώτος σε ψήφους στο εκλογικό συνέδριο για την ανάδειξη αντιπροσώπων στη ΓΣΕΕ της Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων Τυχερών Παιχνιδιών. Ποιος μπορεί να εμποδίσει την ετυμηγορία των πραγματικών ενδιαφερομένων; Εκείνων των εργαζομένων για τους οποίους υποτίθεται ότι όλοι κόπτονται, αλλά κανείς από αυτούς που τάχα κόπτονται δεν σέβεται την ετυμηγορία τους στην κάλπη;
Τα διαφορά «αφηγήματα» περί «εργοδότη» δεν έχουν «δράκο». Και εκεί «μπάζει» το θέμα. Δεν απαντά κανένα αφήγημα στο πολύ απλό ερώτημα που θέτουν οι απλοί εργαζόμενοι: «Άντε και ξεπεράσαμε τις νομικίστικες μπούρδες και τελικά ο Καραγεωργόπουλος ήταν με την τυπική (όχι με την ουσιαστική) «εργοδότης» και εμπλεκόταν σε… 25 ενδοχώριες και 78 εξωχώριες εταιρίες. Ήταν δικές του ή ανήκαν σε εργαζόμενους και ο ίδιος εκπροσωπούσε απλά συλλογικά συμφέροντα εργαζομένων ως εκλεγμένος εκπρόσωπός τους;
Κέρδιζε τρελά «φραγκάκια» για πάρτη του ή το έκανε εθελοντικά για το κοινό καλό των συναδέλφων του; Αν κέρδιζε «φράγκα» και ήταν ιδιοτελής και λαμόγιο, που είναι αυτά τα χρήματα; Τα έχει «μαύρα» χωμένα σε γλάστρες στον κήπο; Τα έχει φανερά και διάγει βίο πλούσιο και πολυτελή στην υγειά των κορόιδων; Που στο διάολο είναι εν τέλει τα λεφτά του «λαμόγιου» του συνδικαλιστή «εργοδότη»;
Ως Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας και ως μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ υπονομεύει ή προάγει τους εργατικούς αγώνες; Είναι «καρεκλοκένταυρος» και «γραφειοκράτης» συνδικαλιστής ή οργώνει όλη τη χώρα ευρισκόμενος δίπλα σε κάθε εργαζόμενο που τον έχει ανάγκη; Οι εργοδότες τον συμπαθούν και τον θεωρούν «δικό τους άνθρωπο» ή τον σέρνουν με μηνύσεις στα δικαστήρια επειδή ακριβώς υπερασπίζεται δικαιώματα εργαζομένων;
Επειδή οι απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα όταν φτάνουμε στο δια ταύτα, είναι πολύ συγκεκριμένες και αμφισβήτησης δεν επιδέχονται, όταν βρουν κάτι μεμπτό και ιδιοτελές σε προσωπικό επίπεδο, ας έρθουν να ξανασυζητήσουμε. Ότι και να πουν για μένα, πάντα θα αναφέρονται σε συλλογικές προσπάθειες, δηλαδή σε ζητήματα που άπτονται στη σφαίρα της πολιτικής προσέγγισης και αντίληψης των πραγμάτων.
Στο τέλος θα τους επιστρέφει κατάμουτρα η ρήση που τόσο πολύ αρέσκονται να χρησιμοποιούν: «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει».
Άντε γεια λοιπόν…
Δημήτρης Καραγεωργόπουλος
Επικεφαλής ΕΝ.ΕΡΓΑ
Εκπρόσωπος Τύπου ΓΣΕΕ
← Προηγούμενο Επόμενο →