Και ενώ πρέπει να τραβήξουμε μπροστά και να ασχοληθούμε με αυτά που πραγματικά μετρούν για μας και τη ζωή μας, γυρίζουμε πίσω και ασχολούμαστε με αυτούς που δεν τους αρέσει η πορεία μας.
Γι’ άλλη μια φορά δεχθήκαμε απρόκλητη επίθεση από το Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Πάτρας, που με ανακοίνωσή του μας εμπλέκει στις χρόνιες (και μη ιάσιμες) εσωτερικές αντιδικίες μεταξύ μελών της Διοίκησής του.
Όμως όταν ανακατευόμαστε με τα πίτουρα μας τρώνε οι κότες. Χάνουμε την αυτοσυγκέντρωσή μας, την δυναμική μας και αναλωνόμαστε σε άχρηστες αψιμαχίες. Που στο τέλος της ημέρας μόνο κακό μας αφήνουν. Και τι κερδίζουμε αν πούμε σε κάποιους ότι κάνουν λάθος; Ότι δεν ασχολούμαστε μαζί τους; Ότι μας είναι αδιάφορο το (ανύπαρκτο) «έργο» τους; Μήπως θα μας ακούσουν; Μήπως θα μας δώσουν σημασία στα λόγια, στο γιατί είναι σημαντικό για μας να φτάσουμε στο δικό μας προορισμό;
Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος – στην προκειμένη περίπτωση οι (πραγματικοί) συντάκτες του παραληρήματος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Πάτρας – μιλάνε όχι γιατί έχουν κάτι θετικό να προσφέρουν (συμβουλή, δράση ή γόνιμη κριτική) αλλά απλώς γιατί θέλουν κάτι να πουν. Φοβούνται ότι η σιωπή σημαίνει ανυπαρξία και νομίζουν ότι μέσα από το απλώς να μιλάνε, υπάρχουν. Νομίζουν ότι το «γάβγισμα» είναι φιλοσοφία και όχι θόρυβος. Νομίζουν ότι στον ιστορικό και πλέον μεγάλο – σε μέλη και δράση -Σύλλογο Ιδιωτικών Υπαλλήλων «Η ΕΝΩΣΗ», ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την «έγνοια» τους…με τα μικρά και τα ταπεινά που οι ίδιοι ασχολούνται…με το μίσος και την έχθρα που τους θρέφει για κάθε τι δραστήριο, καινοτόμο και διαφορετικό στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος.
Το χειρότερο όμως είναι ότι εμείς πολλές φορές και τα ΜΜΕ τους δίνουνε περισσότερη αξία από ότι αξίζουν. Και όση περισσότερη σημασία δίνουμε στα «γαβγίσματα», τόσο περισσότερο θα τα ακούμε. Γιατί αυτά τρέφονται από την προσοχή μας. Και χαίρονται όταν σταματάμε και ασχολούμαστε μαζί τους. Είπαμε ότι κάποιοι υπάρχουν μόνο για να «γαβγίζουν».
Αν ρωτήσεις τι δουλειά κάνουν, μπορεί και να σου απαντήσουν «δημόσια κριτική» για ό,τιδήποτε κινείται προς έναν προορισμό που αυτοί θεωρούν ξένο προς την ανύπαρκτη ουσιαστικά φιλοσοφία τους. Γιατί αν είχαν προορισμό δεν θα «γάβγιζαν». Θα τραβούσαν το δρόμο τους, θα υπερασπίζονταν δηλαδή δικαιώματα εργαζομένων, Και αυτό είναι που κάνουμε και εμείς. Κλείνουμε τ’ αυτιά και προχωράμε για εκεί που εμείς διαλέγουμε.
«Ποτέ δεν θα φτάσουμε στον προορισμό μας, αν σταματάμε για να ρίξουμε πέτρες σε κάθε σκυλί που μας γαβγίζει». Μην χάνουμε τζάμπα το χρόνο μας, την ενέργεια, την εστίασή μας. Έχουμε σημαντικά πράγματα να κάνουμε για τους συναδέλφους μας στον ιδιωτικό τομέα. Πρέπει να προχωρήσουμε!
Υ.Γ. Να μην βιάζονται κάποιοι…θα έρθει η ώρα που θα μετρήσουμε και (εκλογικά) το μπόι μας…
← Προηγούμενο Επόμενο →